Szlachetna dziewczyna, Maria Gaetana Agnesi - mediolanka, w wieku lat pięciu mówiła biegle po francusku. W ciągu swego życia osiągnęła światowy, naukowy rozgłos. Wysławiana przez papieża i doceniana przez cesarzową. Napisała pierwszy w historii podręcznik rachunku całkowego i otrzymała – jako jedna z pierwszych kobiet w historii – katedrę uniwersytecką. Umarła w opinii świętości, w skrajnym ubóstwie, pochowana bezimiennie w zbiorowej mogile.
Kiedy matematyczka Pana Boga opuszczała ten świat, inny utalentowany matematyk – Bonaparte – brał się za jego podbój. Jego dziedzictwem będą zgliszcza i ruiny; nędza i żałoba; wdowy, sieroty i kaleki oraz rewolucyjna pożoga trawiąca całą Europę. Maria G. Agnesi jest w tym względzie pięknym i całkowitym przeciwieństwem - choć oboje porzucili matematykę na rzecz innych celów to jednak tylko Napoleon pomylił się w rachunkach, podczas gdy Maria Gaetana przeprowadziła je z genialną dokładnością. Bonaparte oddał się rabunkowi i karierze; osiągnął potęgę i sławę, utopił Europę we krwi przeleciał przez Stary Kontynent jak mordercza kula armatnia. (fragment książki)
O Marii Geatanie Agnesi mówi br. Wawrzyniec Maria Waszkiewicz, autor książki
Bohaterka „szczęśliwej syntezy”
Zamiast wstępu, czyli czas geniuszem wyprzedzony
Rozdział pierwszy
w którym niedowiarstwo miesza się ze świętością, a nauka łączy się z wiarą. (1701–1800)
Rozdział drugi
w którym mowa jest o Piotrze Agnesim i jego rodzinie (1612–1727)
Rozdział trzeci
w którym mowa jest o ambicjach pana Piotra oraz o siedmiojęzycznej wyroczni (1728–1730)
Rozdział czwarty
w którym mowa jest o górze czuwań oraz o dziwnej chorobie i innych cierpieniach (1730–1734)
Rozdział piąty
w którym mowa jest o górzew którym kwitnie życie salonowe, a młoda dama kończy studia (1734–1739)
Rozdział szósty
w którym Maria Gaetana podejmuje decyzję i jej nie realizuje (1739–1740)
Rozdział siódmy
w którym próbuje się zrozumieć młodą damę – ona zaś staje się mniszką w świecie (1740)
Rozdział ósmy
w którym zagląda się do warsztatu uczonej (1740–1741)
Rozdział dziewiąty
w którym nie samą matematyką żyje człowiek (1741–1744)
Rozdział dziesiąty
w którym zawiązuje się zespół badawczy, a Mediolan znajduje się w opłakanym stanie (1745)
Rozdział jedenasty
w którym mowa jest o pałacowej drukarni, a także o bolońskiej uczonej i wiedeńskiej cesarzowej (1746–1748)
Rozdział dwunasty
w którym papież i cesarzowa, profesorowie i arystokraci, a także pokojówka holenderskiego lekarza chylą czoła przed autorką Instytucji (1748–1751)
Rozdział trzynasty
w którym Piotr Agnesi schodzi ze sceny (1752)
Rozdział czternasty
w którym ze szczytu patrzy się wzwyż, a w dole dzieją się rzeczy niezbyt budujące (1752)
Rozdział piętnasty
w którym Maria Gaetana sięga po doskonalsze środki i sposoby i staje się mediolańską świętą Elżbietą (1752–1756)
Rozdział szesnasty
w którym świat drży w posadach, a Maria Gaetana żebrze i choruje (1756–1764)
Rozdział siedemnasty
w którym mowa jest o przytułku Trivulzio (1765–1781)
Rozdział osiemnasty
w którym zamyka się klasztory, a Maria Gaetana Agnesi zamieszkuje blisko tabernakulum (1782–1790)
Rozdział dziewiętnasty
w którym świat się wali, a życie kończy (1790–1799)
Rozdział dwudziesty
w którym mowa jest o zaginionej książeczce i o tajemnicy Wcielenia (1799)
Rozdział dwudziesty pierwszy
w którym mowa jest o oblubienicy i o krzyżu (1799)
Rozdział dwudziesty drugi
w którym mowa jest o zbiorowej mogile i o całkowaniu doczesności (1799)
Rozdział dwudziesty trzeci
w którym mowa jest o feminizmie oraz o chwale ołtarzy (1799–2018)
Bibliografia
